თუშური ჩემ-ფესვ-ტური, III, პენსიონერები დიკლოში

წინა დღის მკვლელი ბოდიალის მერე, დილით გამოძინებული რომ გამოძვრები საძილე ტომრიდან, აივანზე გახვალ, დაღესტნის მთებს გახედავ, გაიზმორები, შენს ნივთებს მოხიკავ და ცხელი შხაპის მისაღებად გადახვალ მეზობელ სახლში, მერე ყავას აიდუღებ, მაგიდას გაშლი და სამ ადამიანთან ერთად ისაუზმებ, ხვდები, რომ არც ერთი წამით არ ნანობ, დილის ექვს საათზე ცხენს რომ არ მოახტი და ტბის სანახავად არ გაქუსლე დანარჩენ ოც კაცთან ერთად...

ხათო და ნიკოლოზი ყავის სამზადისში.


ეგ კი არა, ისეთი გაზარმაცება დამემართა, ნიკოლოზს რომ არ შემოეძახა და გავერეკე, შენაქოს ნახვაც კი დამეზარა. არადაიქვეა, ნახევარ საათში ფეხით გადაისეირნებ, ასეთი ლამაზი სახლები დგას და საერთოდაც დიდი სოფელია.


ძველისძველი ფანჯრები შენაქოში



მე ტყემალი დავკრიფე... ივლისში ვჭამე მჟავე, მკვახე ტყემალი...



შენაქოში ეკლესია დგას, ეკლესიის ახლოს კიდევ ხატი, ამიტომ ეკლესიის უკან გასვლა არ შეიძლება...



შენაქოს უკან კიდევ აგიურთაა, ძველისძველი, ახლა უკვე ნანგრევაბად ქცეული სოფელი, ეს გზა მიდის, შემოუხვევს და უკვე იქ ხარ


ადგილობრივებმა როგორც გვითხრეს, ლეკები შემოესივნენ და ამოწყვიტესო და რავიცი აბა... დღეობაზე მანდ გადავდივართო...






აგიურთადან გამობრუნებულებმა ტყეში დავისვენეთ, გავშალეთ თავშლები, დავწექით/დავჯექით, ათას სისულელეზე ვიჭორავეთ, ქიშმიშიდან თხილები და კაკლები ამოვჭამეთ...

უკან რომ ვბრუნდებოდით დიკლოში, შევამჩნიე, რომ ნივეას ჰიგიენური პომადა აღარ იყო, არადა ისე მიყვარდა, იმდენი ვაქე... ბავშვები რომ არა, დავბრუნდებოდი, მაგრამ ისეთი სახეები ქონდათ, ახლა მაგის გამო არ დაგვაბრუნოო, ამოვიოხრე...

ასე დარჩა აგიურთაში ჩემი ისა... თუ ნახავთ, მომიკითხეთ :შ

უკანა გზაზე ძაღლმა დაგვინახა, მზის გულზე რომ მივწანწალებდით, წავიდა, ჩრდი;ლში ჩამოჯდა და იქედან გვიყეფდა...

დიკლოში ისევე ვიბოდიალეთ, ქონდარი დავკრიფეთ, სოფლის ორღობეში სკამზე ჩამოვსხედით და ცივი ყავა დავლიეთ


საღამოს ხინკლების ცომის გათხელებაში და მოხვევაში მივეხმარე, ასე 10 წელია არ მომიხვევია და თურმე არ დამვიწყებია.

ამასობაში ორეთის ტბაზე წასულებიც დაბრუნდნენ, სახეახეულები და ძალიან კმაყოფილები... თუმცა მათ დანახვაზე კიდევ ერთხელ მივხვდი, რომ ისა...


საღამოს იყო ცხვრის ხორცის ხინკალი, ზეთში შემწვარი ხაჭაპურები და მეტი არ მახსენდება... გემრიელი კი იყო... ნუ ვისთვის როგორ, ზოგს კუჭმა შეუტია, ხორცი ვერ აღიქვა და გააპროტესტა

მერე კოცონი და ჩირაღდნები...





ასე დამთავრდა ყველაზე გემრიელი დღე თუშეთში..

ხო ნუ მე ნათესავიც კი გავიცანი თუმცა როგორც ყოველთვის დაბნეულობა ჩამერთო და ისა :შ

პირდაპირი რეპორტაჟი საკვირაო წირვიდან

შემცივდა+ გადამიარეს და გადმომიარეს, გამწიეს-გამომწიეს "მორწმუნეებმა" რომ ერთმანეთი გადაეკოცნათ და ოჯახები მოეკითხათ შუა წირვის დროს.
ბევრი ხალხი იყო, საშჳნლად არ მომეწონა იმ ჭყლეტვაში უცხო ადამიანებთან ასე ახლო დგომა, არც ისე სასიამოვნო სუნების ყნოსვა და მემგონი ვინც გაციებული იყო, ყველამ მაშინ გადაწყვიტა იქ მისვლა და ახველეს და აფცხიკეს იქ. წირვის დასრულების მერე იქადაგა მამა ზაზამ და ისა, ჭკვიანი კაცია ძალიან : )
ქადაგება მორჩა, გალობა დაიწყო და მეთქი ვსე, წავედი აწი და თურმე ჯვარს უნდა ემთხვიო და ღვინიანი პური აიღო (მერე რა რომ ვერცერთ კომპონენტს ვერე ვიტანთ ვერც მე და ვერც ჩემი კუჭი :( პურს და ღვინოს ვგულისხმობ ). მიმაბრუნა ალეკომ უკან და ჩავდექი რიგში მორჩჳლად, რაღა მექნა. (ხო, ალეკო ჩემი უფროსი და ძალიან ჭკვიანი ადამიანია).

საერთოდაც, როგორ გავძელი დამთავრებამდე,ვერ ვხვდები, ისე ამტკივდა წელი დიდხანს ფეხზე დგომისგან, თან იმდენი ხალხი იყო, სკამს ვინ ჩჳვა, კედლამდე ვერ მივედი რომ მივყუდებოდი :(
თავი მტკივა-გული მერევა, ეტყობა წნევა დამივარდა ან ამივარდა, ნე ზნაუ.
სამხურში ვზივარ სრულიად მარტო, ისმის როგორ მოძრაობს მეტროს მატარებელი, ტაიმერზე 5 წუთი დამრჩა და დრო ვიხელთე რამის დასაწერად.

მოკლედ, ისეთი უარყოფითემოციიანი ვიყავი იქ, არამგონია მადლისმსგავსი რამე წამომყოლოდა იქიდან, თუ არ ჩავთვლით იმას რომ ჩემი საქმე, რისთვისაც ახლა ლაბში ვზივარ, ხუთიანზე გამოვიდა.
პ.ს. ზამთრიოს სქელი ნაჭრის კაბა რომ მაცვია, თავი დედამიწაზე ყველაზე დაბალი,სქელი და მახინჯი მგონია ხოლმე :( თხელები მიყვარს მარა მოვკვდები ვერ გადავიტან ქარის დაბერვას :s
პ.პ.ს. ჩემი კურსელი დავინახე, იმანაც დამინახა მარა ან ჩათვალა რომ მოველანდე, ან თუ მიცნო, იფიქრა, მეშლება ,შანასი არაა ეს ახლა აქ იყოსო. კიდე კაი, რაღაცნაირი გოგო იყო, არ მევასებოდა არასოდეს.

შავი ზებრა და მორწმუნე (?) მე.

ცხოვრებაში დადებითს ყოველთვის უარყოფითი ცვლის, შავს თეთრი, ზებრასავით, ჩემი ზებრა კი მემგონი ამ ბოლო დროს გადაღებეს, სულმთლად შავია.

• სამსახურში პრობლემები, რომლებიც ჩემზე არაა დამოკიდებული, ჩემი ბრალი არაფერი არაა და მაინც ჩემზე ტყდება. ისე ცუდად ვგრძნობ იქ თავს, თუ ასე გაგრძელდა, ჯანდაბას უფულობა, უნდა წამოვიდე. გული ყელშჳ მებჯინება,რომ მახსენდება.
• ჩემი ძმა რომელიც ავად იყო, გამოჯანმრთელდა და მიყვირის, რას გამიჭირე საქმეო. (მკურნალობის ამბავში). ერთი კვირა წესიერად არ მძინებია და მადლობის მაგიერია.
• დედაჩემი, რომელიც ჩამოვიდა და ლანძღვა-წუწუნის კორიანტელი მომიწყო.

ბოლოში რამე მინდოდა მიმეწერა დადებითი მარა არ გამახსენდა არაფერი.

პ.ს. ღმერთთან თამაში დავიწყე, მისი წესებით: ეკლესია-მარხვა. ვნახოთ ერთი რა გამოვა.

მე ღმერთის მწამს, მაგრამ ეკლესიის და ხატის მწამს თუ არა, არ ვიცი. კერპთაყვანისმცემლობის რიტუალებს გავს ერთი შეხედვით მსახურება... ვეცდები, ეგებ აღმოვაჩინო საკუთარ თავში რწმენიმაგვარი რამე. ვასრულებ რიტუალს ,მაგრამ გულსგარეთ, სანთელს ვანთებ და პირდაპირ "ღმერთთან" შევდივარ დიალოგში, იმის მაგიერ რომ ლოცვა წავიკითხო, ასე მეადვილება.

მოძღვარი ავიყვანე,(რა საშინელი გამოთქმაა ავიყვანე, ჯასთ მივედი) რეალობასთან კავშირი რომ აქვს, ისეთი. ისეთი ადამიანი სცემს პატივს, გამორიცხულია სხვანაირი იყოს. მარხვის კურთხევა ავიღე და დღეს პირველი დღეა. ძალიან ვცდილობ ნერვი მოვთოკო და როგორც მარხვას შეეფერება ისე მოვიქცე, წიპა სიფიცხე-გამკიცხველობა და მასეთები მოვთოკო მაგრამ ძალიან ცუდად გამომდის, თითქმის ვერ გამომდის. არჭამა მეორეხარისხოვანია, თუ დამერღვა, არაა ჩემი აზრით პრობლემა.

დამლოცე მამაო-მდე დიდი გზა მაქვს გასავლელი.

აღსარებამდეც.

ზიარებამდეც ალბათ.

ჯერ-ჯერობით ჯასთ დავდივარ.

არადა ჩემი დიდი ბაბუა მღვდელი იყო, ბებიაჩემის პაპა ანუ. პავლე. შვილებზე ვერაფერს ვიტყვი და შვილიშვილებს (ანუ ჩემ ბებიებს) რაც შეეხება, ერთი ბებია კატეგორიულ ათეისტად მოკვდა, მეორე, რომელმაც გამზარდა, ქრისტიანის და წარმართის საინტერესო ნაზავი იყო, და მესამე, რომელიც ცოცხალია, რამდენიმე წელია რაც მოინათლა. სადმე საიქიოდან თუ მიყურებს ალბათ როგორ უხარია პავლეს, მარა ჩ ემნაირი ცოდვილი შვილიშვილისშვილიშვილის ყოლა რა გასახარია,რეავიცი.

თუ ვინმე ყოფილხართ ასე, სიამოვნებით მივიღებ დახმარება-რჩევა-შენიშვნას, ოღონდ ზომიერების ფარგლებში და "უნდა"-ს გარეშე.

გარშემო მყავს მომარხულეები მარა იმათთან ლაპარაკი რიგი მიზეზების გამო არ მინდა, ამიტომ საერთოდ არ ვიღებ ხმას.