შავი ზებრა და მორწმუნე (?) მე.

ცხოვრებაში დადებითს ყოველთვის უარყოფითი ცვლის, შავს თეთრი, ზებრასავით, ჩემი ზებრა კი მემგონი ამ ბოლო დროს გადაღებეს, სულმთლად შავია.

• სამსახურში პრობლემები, რომლებიც ჩემზე არაა დამოკიდებული, ჩემი ბრალი არაფერი არაა და მაინც ჩემზე ტყდება. ისე ცუდად ვგრძნობ იქ თავს, თუ ასე გაგრძელდა, ჯანდაბას უფულობა, უნდა წამოვიდე. გული ყელშჳ მებჯინება,რომ მახსენდება.
• ჩემი ძმა რომელიც ავად იყო, გამოჯანმრთელდა და მიყვირის, რას გამიჭირე საქმეო. (მკურნალობის ამბავში). ერთი კვირა წესიერად არ მძინებია და მადლობის მაგიერია.
• დედაჩემი, რომელიც ჩამოვიდა და ლანძღვა-წუწუნის კორიანტელი მომიწყო.

ბოლოში რამე მინდოდა მიმეწერა დადებითი მარა არ გამახსენდა არაფერი.

პ.ს. ღმერთთან თამაში დავიწყე, მისი წესებით: ეკლესია-მარხვა. ვნახოთ ერთი რა გამოვა.

მე ღმერთის მწამს, მაგრამ ეკლესიის და ხატის მწამს თუ არა, არ ვიცი. კერპთაყვანისმცემლობის რიტუალებს გავს ერთი შეხედვით მსახურება... ვეცდები, ეგებ აღმოვაჩინო საკუთარ თავში რწმენიმაგვარი რამე. ვასრულებ რიტუალს ,მაგრამ გულსგარეთ, სანთელს ვანთებ და პირდაპირ "ღმერთთან" შევდივარ დიალოგში, იმის მაგიერ რომ ლოცვა წავიკითხო, ასე მეადვილება.

მოძღვარი ავიყვანე,(რა საშინელი გამოთქმაა ავიყვანე, ჯასთ მივედი) რეალობასთან კავშირი რომ აქვს, ისეთი. ისეთი ადამიანი სცემს პატივს, გამორიცხულია სხვანაირი იყოს. მარხვის კურთხევა ავიღე და დღეს პირველი დღეა. ძალიან ვცდილობ ნერვი მოვთოკო და როგორც მარხვას შეეფერება ისე მოვიქცე, წიპა სიფიცხე-გამკიცხველობა და მასეთები მოვთოკო მაგრამ ძალიან ცუდად გამომდის, თითქმის ვერ გამომდის. არჭამა მეორეხარისხოვანია, თუ დამერღვა, არაა ჩემი აზრით პრობლემა.

დამლოცე მამაო-მდე დიდი გზა მაქვს გასავლელი.

აღსარებამდეც.

ზიარებამდეც ალბათ.

ჯერ-ჯერობით ჯასთ დავდივარ.

არადა ჩემი დიდი ბაბუა მღვდელი იყო, ბებიაჩემის პაპა ანუ. პავლე. შვილებზე ვერაფერს ვიტყვი და შვილიშვილებს (ანუ ჩემ ბებიებს) რაც შეეხება, ერთი ბებია კატეგორიულ ათეისტად მოკვდა, მეორე, რომელმაც გამზარდა, ქრისტიანის და წარმართის საინტერესო ნაზავი იყო, და მესამე, რომელიც ცოცხალია, რამდენიმე წელია რაც მოინათლა. სადმე საიქიოდან თუ მიყურებს ალბათ როგორ უხარია პავლეს, მარა ჩ ემნაირი ცოდვილი შვილიშვილისშვილიშვილის ყოლა რა გასახარია,რეავიცი.

თუ ვინმე ყოფილხართ ასე, სიამოვნებით მივიღებ დახმარება-რჩევა-შენიშვნას, ოღონდ ზომიერების ფარგლებში და "უნდა"-ს გარეშე.

გარშემო მყავს მომარხულეები მარა იმათთან ლაპარაკი რიგი მიზეზების გამო არ მინდა, ამიტომ საერთოდ არ ვიღებ ხმას.