კურტკის მაგიერ კაბა ვიყიდე და იმდენი ვეძებე, მაღაზიების გახსენებაზე ბურძგლები მაყრის და შესაბამისად, დავდივარ უკურტკო, თან უწითელკურტკო.
თუმცა არ მაწუხებს ეგ ფაქტი, რატომ, არ ვიცი.
კაბა იმიტომ ვიყიდე რომ ბერო გათხოვდა, მე მეჯვარე ვიყავი (ტოესწ ვიდექი, ციკლი მქონდა და მამაომ გადაწყვიტა რომ მე უწმინდური ვიყავი, თუმცა ეს მისი ბრალი არაა, მას ასე ასწავლეს და არამგონია მაგ საკითხზე დიდად დაფიქრებულიყო, რატომ არ ვარ მე ამ დროს უწმინდური და საერთოდაც, რა ჩვენი ბრალია, რომ კაცებს არ ესმით, რატომ ვიცლებით სისხლისგან თვეშჳ 4 დღე და არ ვკვდებით, ხოდა რადგან პატრიარქატია, პუსწ ქალი ბუძეტ უწმინდური, სამაგიეროდ მამრებს ექნებათ პასუხი იმ კითხვებზე,რისი მოფიქრების (და ცოდნის შეძენის) თავიც არ აქვთ))
ქორწილი კახეთში იყო, ანუ კაკ მინიმუმ ქალაქიდან გავედით, წინანდალში ვიხეტიალეთ, ნინოს დედის საფლავზე ავედით.
წინანდალში ისეთი ფოთლებიანშემოდგომური მინდორი იყო, დავრჩებოდი იქ დიდი სიამოვნებით, გავიშოტე, შევისუნთქე შემოდგომა და მეტი არ დამცალდა, უნდა წამოვსულიყავით.
სუფრაზე ვიღაცამ ჩემს ფოტოაპარატს ლიმონათი გადაასხა.
გავმეორდები და აქაც დავწერ, მიახმეს ხელი და თუ მამრია, სხვა რამეებიც.
აპარატის ხელში აღებისასაც ყოველთვის გავიფიქრებ ხოლმე და იმედია მიეწევა ჩემი კეთილი სიტყვები.
პ.ს. ჩართვისას ცხვირის ფრთები არ გადადის ობიექტივიდან და როგორ ვუშველო არ ვიცი :(
ხე.ლით გადაწევის გარდა.
აპარატი დიდი არაფერი, ჯუსტ ნერვი მეშლება.
იმედია ნინო კარგად იქნება.
სხვა რა.........
არც არაფერი.
ზამთარია და ჩემს განწყობაზე აისახება
ისე, რომ კედლების გარღვევის სურვილებს მიჩენს
მაფიქრებინებს, რამდენად პროგნოზირებადადგანვითარებადია ჩემი ემოციები
და
ვშინდები.
No comments:
Post a Comment