January 17, 2009

ის, რისი უნარიც არასოდეს მექნება









ყოველთვის მინდოდა მეხატა, უფრო სწორად, ფუნჯი ამეღო და თეთრ ქაღალდზე ხასხასა, მხიარული ფერები დამეტანა. მსუყე, გაჯერებული ფერები, ტროპიკული ტყის, ყოველგვარი ნახევარტონების, შავის და ნაცრისფერის გარეშე.

6 comments:

Anonymous said...

ხატვა შემეძლოს ოღონდ და როგორ დავიწუწუნებ - მეთქი, რამდენჯერ მითქვამს..
წამო რა, პერწკლ, კვირას :*

Lalena said...

ჰეჰ, მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება იმაზე ვწუწუნებ, რომ ხატვა არ შემიძლია... არადა ხანდახან ისე მომინდებოდა დამეხატა ავიღებდი ფანქარს დავიწყებდი და საშინელი სიმახინჯე გამომდიოდა, მერე ბავშვობაში თვალებს ვხუჭავდი და წარმოვიდგენდი როგორ ვხატავდი...

მარიამ ბლანკი¹³ said...

ar arsebobs

xatva scavladia :D realuard axla sheizleba shedevrebi ver sheqmna magram daxatvas lamazd shen rom gagiscordes ise sheszleb :D

Anonymous said...

gicdia?

ai es posti ginaxia? -> http://ntvare.wordpress.com/2009/01/02/%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%a6%e1%83%95%e1%83%98%e1%83%ab%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%98/

კოსმოსურ სივრცეებში.. said...

უმმ კაია ხატვა ..
მე ფანქრით ვჯღაბნი =D

პერწკლი said...

ntvare---- კი მინახია მარა ხატვაც მიცდია ხოლმე და.... არ გამოდის : )))

lilian- დავდიოდი ბავშვობაში და წერები არ მომწონდა... ანუ მე მინდა ჩემი შინაგანი გამოვხატო და არა "აიღე ეს ვაზა და დახატე" :)((((