იყვნენ და არა იყვნენ, ალუჩაზე უკეთესები მაიცნ ვერ იყვნენ, მაგრამ არაუშავს, ესენიც ხოლე ხილები არიან, ხოდა
იყო რამდენიმე მწვანე ვაშლი, აქედან ერთი-უსაკიუსი ვაშლის ხეს გამობმოდა და ვაშლზევე სახლობდა, მეორე-პუსანდარიუსი კიდევ რატომღაც ტყემალზე იყო გაზრდილი და ამის გამო ისე იყო ამჟავებული და ისეთი მჟავე ხასიათი ქონდა, ყველაზე დიასახლისური დიასახლისიც რომ ვერ გააგემრიელტყემლისსაწებელებდა.
უსაკიუსს ძალიან უყვარდა ბლინები, განსაკთრებით მარწყვისარომატიანი, მოიმარაგებდა ჩიტების ნისკარტებიდან ჩამოკრეფილ მარწყვებს, ყვავილის მტვრისგან ცომს მოზილავდა, საფუარად რამდენიმე ხოჭოს წვენს ჩააწურავდა და მზეზე მიფიცხებულ ფოთლებზე გამოაცხობდა.
საქმეს რომ მორჩებოდა, ჩამოჯდებოდა ტოტზე ყუნწიდან ოფლის მოსაწმენდად, ამასობაში გადმოირბენდა პუსანდარიუსი, შეახრამუნებდა ფოთოლზე გასაგრილებლად შემოდგმულ ბლინებს და გადაიპარებოდა უკან ისე, რომ ერთ ცალსაც კი არ დატოვებდა უსაკიუსისთვის.
უსაკიუსმა ითმინა, ითმინა და რომ ვეღარ მოითმინა პირდაპირ ტყემლის ხეზე ისკუპა. ცოტაარიყოს მსუქანი ვაშლი იყო, ფეხი დაუცდა და წვეტს წამოეგო. ვაი-ვიშში რომ იყო, რაღა მეშველებაო, პუსანდარიუსმა ხმა გაიგო და ფუღუროდან გამოაკითხა (სულ დამავიწყდა მეთქვა, პუსანდარიუსი ლამის ყვავის ხნისა გახლდათ, უხსოვარ დროს მოწყვეტილ-დაჩამიჩებული), ვაშა, სტუმარი მომსვლიაო.
--"სტუმარი კიარადა, ბლინები დამიბრუნე დროზე თორემ გავფშიკე ყუნწიო"-შესტირა უსაკიუსმა.
--"ამ ჩემს ყუნწსო,"- მიუგო პუსიკიუსმა.
ამასობაში ბლის ხიდან ბარბარისიკიუსმა ისკუპა, მალამო მოუსვა უსიკიუსს ჭრილობაზე, თავისთან წაიყვანა, დარიჩინიანი ფუნთუშები აჭამა, ზღაპრები მოუყვა და ტკბილად დააძინა.
:დედასვფიცავარსიცხეარმაქვს:
2 comments:
მეც მიყვარს თხელი
კრემიანი ბლინები
მნიამ მომინდა :(
: )) გავკარგხასიათდი.
Post a Comment