ამ კვირას ყველაზე ექსტრემალური ტრენინგი მქონდა სინტონზე. ნდობის სავარჯიშოები გავაკეთეთ.
ისეთი კარგი იყო, იმდენად ადრენალინით სავსე, სასიამოვნო და თავისუფლებისშეგრძნებადი, რომ გახსენებაც კი თავიდან მაგდებს ეიფორიაში.
სავარჯიშო: შლი ხელებს, მთელ ტანს ამყარებ და ისე, რომ ფეხი არ მოხარო მუხლში, უკან ვარდები. შენს უკან კი ადამიანი დგას, რომელმაც უნდა დაგიჭიროს. დაგიჭერს თუ არ დაგიჭერს, ან რამხელა კუთხით მოგცემს "დავარდნის" უფლებას, მისი გადასაწყვეტია. შენ უბრალოდ, უნდა ენდო.
გავაკეთე
აქამდე რამოდენიმეჯერ მქონდა მცდელობა, რომელიც ყოველთვის კრახით მთავრდებოდა, ახლაც პირველი მცდელობისას მუხლი მოვხარე, მერე გავბრაზდი საკუთარ თავზე და შემდეგი ორი ვარდნით აბსოლუტური კაიფი მივიღე. არც მუხლი მომიხრია, არც მიკივლია, არც წამოდგომა მიცდია ჰაერში 45 გრადუსით გამოკიდებულს.
მეორე სავარჯიშოს დრო რომ მოვიდა, ჩემდა გასაკვირად, მოხალისედ გავხტი წრეში, ისე, რომ არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა და აღმოჩნდა, რომ სამ ბიჭს უნდა ავეწიე ჰაერში, თავსზემოთ, გამართული ხელებით. ვა-ი-მე! პახოდებში შკაფებივით ბიჭები რომ მთავაზობენ მდინარეზე გადაყვანას, ცერად ვუყურებ ხოლმე და მაგ რეფლექსმა შემომიტია აქაც. არ შევიმჩნიე, ხელები გავშალე, თვალები დავხუჭე და ამწიეს.
იეი, მაგარი იყო, განსაკუთრებით მაშინ, წრიულად რომ დამატრიალეს. უწონადობაში ვფარფატებდი და სულაც არ მქენჯნიდა სინდისი იმის გამო, რომ ბიჭებს ჩემი 55 თუ რაღაცამდენი კილოს აწევა უწევდათ.
 |
| აი, რაღაც ასეთი, ოღონდ მე სამმა ადამიანმა ამწია |
ხოდა, ვიღაცისთვის ეს ალბათ ძალიან ჩვეულებრივი ამბავია, მე კი პირველად გამომივიდა, ძალიან მიხარია და გიზიარებთ.
პ.ს. არ ვიცი, იქნებ ამ სავარჯიშოების დამსახურებაც იყო ის ის, რომ უცებ მივხვდი, არ მინდოდა კვირის ჯგუფის მიტოვება.
3 comments:
არ ვიცი თვალების დახუჭვას როდის შევძლებ...
sad dadixar, nebismiers sheudzlia?
ანონიმურო: კი, ყველას შეუძლია, უფრო დაწვრილებით, ფეისბუქზე შეგიძლია მომწერო და იქ გეტყვი რა და როგორ.
Post a Comment