მუხტებზე, მზეზე, დედამიწაზე

ისტორია პირველი

ერთხელ, შემთხვევით facebook-ზე რაღაც საიდუმლო და დახურულ ჯგუფში აღმოვჩნდი, მივიხედ-მოვიხედე, მოვშინაურდი, ფეხი მოვირთხი და დაკვირვებას შევუდექი.

ცოტა ხანში აღმოჩნდა, რომ ჯგუფში გაერთიანებული ადამიანების ნაწილს უკვე ვიცნობდი, ნაწილზე უკვე გამეგო რამე, ნაწილი კი მაშინღა აღმოვაჩინე.

და მერე დაიწყო... ჭუკჭუკი, ინფორმაციის გაცვლა, რჩევები, გასაჭირში გვერდზე დადგომები, ერთმანეთის წეწვა-გლეჯვა და მეორე წუთას კრუტუნი.

ერთხელაც ერთმა გოგომ ინფორმაცია დადო იმაზე, რომ მზიანი სახლის პიროვნული განვითარების ტრენინგები (სინტონი) იწყებოდა და რომ "იქ თავზე ხელს არავინ გადაგისვამთ, ეს იქნება ნამდვილი სახის ახევა". იმ პერიოდში თვითგვემის ხასიათზე ვიყავი, ამიტომაც შევავსე განაცხადი.

ისტორია მეორე

მოგეხსენებათ, ბავშვებზე და წვრილშვილიან დედებზე არ ვგიჟდები. არ მომწონს ის კრუხული დამოკიდებულება, რასაც ძალიან ხშირად ვხედავ გარშემო და უბრალოდ, გვერდზე გავდივარ ხოლმე, it`s not my business და ვთვლი, რომ ჩემი ცხვირი უნდა გავწიო რაც შეიძლება შორს და საფუძვლიანად.

ერთხელ, რომელიღაც ფორუმის რომელიღაც რიგით ექსკურსიაზე წავედი და ისე მოხდა, რომ წვრილ და გვერდისვერაქცევად ბილიკზე ვიღაც ორი გოგოს უკან მოვხვდი. ერთ-ერთი მათგანი თავის ორ პატარა ბავშვზე ლაპარაკობდა, იმაზე, როგორ უჭირდა და როგორ ასწავლა ძალიან პატარებს დამოუკიდებლად ჩაცმა, ჭამა და საერთოდაც, როგორ აჩვევდა დამოუკიდებლობას + თვითონ იმარტივებდა ცხოვრებას და ეს იყო პირველი შემთხვევა, როცა არც გავღიზიანდი, არც გამეცინა, არც გვერდზე გადახვევა მომინდა. "not bad, not bad" გამომეტყველებით ვიქნევდი თავს გონებაში. მთელი ის დღე იმ გოგოს უკან დავცანცარებდი და ვუსმენდი ჩემი აზრით შეუმჩნევლად.

მერე ახლოდან გავიცანი ეს მშობლები+ორი ბავშვი და უკვე "not bad" კიარადა "omg, that`s perfect" გავიჩითე.

ისტორია მესამე ანუ რიბირაბო

მიყვარს ახალი ადამიანები, მცირე დოზებით ოღონდ. და მხოლოდ მაშინ, როცა ამისათვის წინასწარგანწყობა მაქვს. რომელიმდენიღაცა მეცადინეობაზე "ოჯახებად" დაგვყვეს და ჩემი ორივე ნაცნობი და პოზიტიური ადამიანი სხვა ოჯახებში მოხვდა. აი, რომ არ შემრცხვენოდა, გულამოსკვნილი ვიტირებდი, ისე წამიხდა ხასიათი. ყელზე თოკგამობმული ცხვარივით მივესვენე ოჯახთან, რომელიც ჩემთვის მაშინ სრულიად უცნობი 5 თუ 6 ადამიანისგან შედგებოდა და ოჯახის სახელის, ღერბის და ა.შ. მოფიქრებას შევუდექი. ისე ვიყავი, როგორც აკვარიუმიდან ამოყვანილი თევზი, რომელიც ცხელ ტაფაზე დააგდეს და თან პეემესი აქვს.
მერე, ისე, რომ მეც ვერ მივხვდი, ისე გადმომედო ახალი ადამიანების პოზიტიური და მშვიდი განწყობა და საკმაო წვლილი შევიტანე პლაკატის დამზადებაში.

დღეს გვქონდა სავარჯიშო იმაზე, თუ როგორ არ უნდა მოვექცეთ სხვისი მუხტის და განწყობის ქვეშ და პირიქით, როგორ გადმოვარჯულოთ ისინი ჩვენს ნოტაზე.

შინაგანი სიმშვიდის შენარჩუნება არა კვახი, ვხარხარებდი როგორც მომესურვებოდა, ვერ დავიჭირე უემოციო სახე. მაქსიმუმი, რაც შევძელი, გაბრაზებული გამომეტყველება იყო.

მერე ამ ყველაფერს განხილვაც მოყვა და მივხვდი, რომ მე უფრო მიმღები ვარ, ვიდრე გამცემი. ძალიან მალე ვიჭერ ადამიანების განწყობას და იგივეს ვუბრუნებ საპასუხოდ. გამიღიმებ? გაგიღიმებ. დამარტყავ?-ჩემგან აუცილებლად მიიღებ საპასუხო დარტყმას. გიყვარვარ?-მეც მიყვარხარ. გეჯავრები?- გამარჯობა. ვერ გიტან. არ ვიკავებ ემოციებს და მეგობრულობასაც და აგრესია/ცუდხასიათსაც ერთნაირად ვასხივებ. ეს მე არაფერს არ მიშავებს, როგორც წესი.


მაგრამ... არის ერთი დიდი მაგრამ.

ეს პერი ქალაქის პერია და ძალიან განსხვავდება ტყეში მობოდიალე პერისგან, რომელიც...

• დაიკარგა ბორჯომის ტყეში, სციოდა, გრძნობდა, როგორ ვერ გრძნობდა ფეხის თითებს,(ტავტოლოგიას არ ვიმჩნევთ არც აქ, არც სადმე სხვაგან) არ იცოდა რამდენ ხანში გააღწევდა ან საერთოდ თუ გააღწევდა დაღამებამდე ამ თოვლიანი, ნისლიანი, ტალახიანი და ხრამებიანი ტყიდან, ეშინოდა ფეხის დაცურების, მდინარეზე გადებულ თოვლის ხიდზე გადასვლის, უსმენდა გოგოების ისტერიკებს და ძალიან, ძააააალიან მშვიდად დადიოდა წინ და უკან, იმიტომ რომ ასე იყო საჭირო.
  
• თუშეთში ცალ ფეხზე დაიკიდა სიმაღლის რომ ეშინოდა, ცურვა რომ არ იცოდა, მდინარეზე გადებულ ოთხ კინკილა მოქანქარე მორზე დაჯდა და გადავიდა. მერე რა, რომ შუა გზაზე დაბლა ჩაიხედა, თავბრუ დაეხვა და დაუტრიალდა დედამიწა. თვალი დახუჭა, ათამდე დაითვალა, მერე გაახილა და გზა გააგრძელა. (ნამდვილად არაა სასიამოვნო შეგრძნება, როცა ეს მორები ფეხქვეშ მოძრაობენ, სადღაც მეტრანახევრით ან უფრო მეტად დაბლა დიდლოდებიანი და ყინულივით ცივი მდინარეა და შენ ზუსტად იცი, რომ თუ ჩავარდი, ჩკა. არადა ისე თავგადასვლიანად მახსენდება :გულიკი:).
  

• 

არც ერთ შემთხვევაში სიმშვიდის შენარჩუნება არ გამჭირვებია, არც მობილიზება და გარეგან ფაქტორებზე თვალის დახუჭვა ან იგნორირება. ახლა ვერ ვხვდები, იქ რამ გადამიყვანა, მაგრამ იმ მომენტში ძალიან ბუნებრივად ავიყვანე საკუთარი თავი ხელში და სხვების პანიკამ უბრალოდ, გამაღიზიანა, მაგრამ ცოტა ხანში ეგეც აღარ მადარდებდა.

ჰმმ, ვითომ ჩემში ორი პერი ცხოვრობს?

ერთი, რომელიც ძალიან სენსიტიურად აღიქვავს და რეაგირებს გარემოს სიგნალებზე და მუხტებზე და მეორე, რომელი ძალიან მშვიდი და შინაგანად გაწონასწორებულია, როცა ეს მართლა საჭიროა.

ხოდა, რა შუაშია ახლა ეს სამი ისტორია?

პირველი ისტორია რომ არა, მე სინტონზე ვერასოდეს ვერ გავიგებდი

მეორე ისტორია რომ არა, მე არ მექნებოდა სინტონისადმი ასეთი კარგი დამოკიდებულება

და მესამე ისტორია უბრალოდ, იმიტომ დავწერე, რომ დღეს ჯგუფში ამ ყველაფრის მოყოლა ძალიან უადგილო იქნებოდა, არადა მინდოდა, სადმე დამეწერა. ხოდა, "ხურდაში" ის წინა ორი ისტორიაც მოვაყოლე.

პ.ს. ასეთი გულახდილი პოსტი ამ ბლოგს არ ახსოვს თავისი არსებობის მგონი 3 წლის მანძილზე და ძალიან მკაცრადაც ნუ განმსჯით, გახსოვდეთ რომ ჩვენ ყველას გვყავს ჩვენი ოფოფები, უბრალოდ, აქ ჩემები თავისუფლად დაფრინავენ და თქვენებივით გალიებში არ სხედან. :დ

p.s.