ველური მეს აღსარება

მე :) კადრიც მიყვარს, გადამღები კიდევ უფრო მეტად და მგონია რომ ასეთ მეს მის გარდა ვერასოდეს ვერავინ ვერ გადაიღებდა, თუმცა თვითონ ალბათ უბრალოდ ჩამაჩხაკუნა ))))

დავიწყებ ახლა მე ლაქლაქს, შეგიძლიათ მშვიდად გადაახვიოთ, მე ჯუსტ გარეთ გამომაქვს ემოციები

• ამასწინათ მითხრა ერთმა, ადამიანები გკიდიაო, ვა, ახალი ამბავი თქო

ხოდა ესეა რა, მარა კი არ მკიდია, მენანება კონტაქტში შესვლაზე დაკარგული ენერგიები, რაც უფრო ვიზრდები, კიდევ უფრო მენანება და საბოლოოდ მგონი იქამდე მივალ რომ სოროს ავიშენებ და შევძვრები შიგნით :(

რატომ უნდა დაიხარჯოს ძალისხმევა იმაზე, რომ ადამიანებთან ვისიცილხარხარო და საერთოდაც, ამას ამდენი მნიშვნელობა რატომ ენიჭება? :( ტოესწ.... დრო შეიძლება აშკარად გაცილებით უფრო შინაარსიანადაც გაატარო...


მე მყავს სამი უახლოესი მეგობარი და ძალიანაც მიყვარან/ვუყვარვარ და ეს მეგობრობა სულაც არ მოითხოვს 24/7 კონტაქტს და არც უწუპუწუები არ გვჭირს, რავი. სამაგიეროდ მათ შეუძლიათ გამოაღონ ჩემი კარადა და მაიკა მოიძებნონ, თუ ღამე ჩემთან დარჩებიან. (ამ სამის გარდა ყველას კატეგორიულად ეკრძალება გამოღებაც კი). მათ შეუძლიათ მიმაყენონ კედელთან და მიმახვრიტონ იმის გამო რომ საკუთარ თავზე ინფორმაციას ძალიან ძნელად ან არ გავცემ მაგრამ მე ასეთი ვარ და ისინი ამას იგებენ. მე შემიძლია ვიყო ის, რაც ვარ და ვილაპარაკო ის, რაც მინდა, ამისთვის სპაისავით არავინ შემომხედავს.

თუმცა...... მე ორ მათგანს 13 თუ 14 წელია ვიცნობ და მესამესთან ერთად ვარ გაზრდილი, დაბადებიდან.

არ ვიცი, ალბათ ორი უკიდურესობა მჭირს, ან ვემეგობრები ადამიანს(ანუ მასთან თავისუფლად ვგრძნობ თავს) ან არ მაინტერესებს (ანუ დაძაბული ვარ და საუბარს/მანერებს ვაკონტროლებ.

არა, მესამეცაა, აი ძალიანძალიან რომ მოგწონს მაგრამ შორიდან, ვსმისლე მეგობრობის გარეშე რო მოგწონს და მის საზოგადოებაში კომფორტულად ხარ.

6 წლიდან მოყოლებული, უცხოები (ნათესავები და მსგავსი ფრუქტები) რომ მოდიოდნენ, სოფელში ხეზე გავრბოდი და იქ ვიჯექი სანამ არ წავიდოდნენ, კორპუსში კი მეორე ოთახში ან პირდაპირ მაგიდის ქვეშ და ვუალია, კაცი არ იყო იქედან ჩემი გამომყვანი. აი ალერგია მქონდა უცხო ხალხზე.

ხოდა, ჩვენ არ ვიცვლებით გაზრდასთან ერთად, უბრალოდ, ადაპტაციას ვახდენთ გარემოსთან და დიდურად, ადეკვატურად ვიქცევით. მე დღესაც ისევ ის 6-7 წლის ბავშვი ვარ, უბრალოდ, არსად არ გავრბივარ და თან უკვე ვისწავლე თამაშის წესები.
და ვერ ვიტან, ატანა არ მაქვს, როცა ჩემში ეს ბავშვი იღვიძებს.

ალბათ იმდენი ხანი მიყურებდნენ და მეუბნებოდნენ "უცნაური" ხარო, რომ ახლა მაქსიმალურად ვიკავებ თავს საკუთარ ი "მე"-ს აფიშირებისგან და მიუხედავად ამისა, მაინც "უცნაური" ვარ.

არა, მე ვიცი, რომ მე კი არ ვარ უცნაური,ისინი არიან დაშტამპულები, მარა ათი წლის ასაკში მე ეს არ ვიცოდი და ის ბავშვი არსად არ წასულა, ისევ აქაა, ბლინ.


ხოდა არ გამომდის ეს "დამეგობრებები" და უშუალო ურთიერთობები ადამაინების 99.9%-თან და რას ვთვითგვემაობ ნეტა მაცოდინა :(


ხოდა გამარჯობათ, მე თუ ვზივარ და ხმას არ ვიღებ ეს არ ნიშნავს იმას რომ არ ვკონტაქტობ, მე ჯუსტ ასე ვკონტაქტობ და მე თუ მანდ ვზივარ, ესეიგი მე თქვენთან კომფორტულად ვარ, წინააღმდეგ შემთხვევაში მე ძალიან დამენანებოდა ჩემი ენერგიები თქვენზე დასახარჯად. .. ხოდა, საკმაო ხნის გავლის შემდეგ თქვენ თუ აღმოაჩენთ რომ მე ძალიან ბევრს ვრატრატებ და ვმაიმუნობ, ვიზიარებ თქვენს მწუხარებას, ეს იმას ნიშნავს რომ მე თქვენ მოგეჩვიეთ და ამიერიდან ჩემს საუბარს აღარ გავაკონტროლებ

უცხო ხალხში კიდე.... ფარი მჭირდება, ანუ ადამიანი, "ჩერეზ" ვისითაც ხალხებთან ვიკონტაქტებ და საკმარისია ფარი დისტანციაზე გავიდეს, რომ კუს ბაკანს ვჩითავ და ვიმალები შიგნით.

ან მაშველი რგოლი, სიგარეტის სახით...
დავაკვირდი, არასოდეს არ ვეწევი იქ, სადაც ბოლომდე რელაქსირებული ვარ, ჯუსტ არ მჭირდება სიგარეტი, ისედაც კარგად ვარ.

აი უეჭველი სოციალური ინვალიდი ვარ რა, მარტო იმათთან მინდა კონტაქტი ვისთანაც კომფორტულად ვარ და ამ კომფორტულობამდე იმხელა გზის გავლაა საჭირო რომ დაგეზარება ადამიანს :(

წავედი თავი უნდა მოვიკლა, არ გაბედოთ და არ გამაჩეროთ, არ მიყვარს ფიზიკურად რომ მეხებიან :(

დამაინც, მე მჯერა ენერგიების, იმიტომ რომ არიან ადამიანები, ვისთანაც მსგავსი ბარიერები არასოდეს არ მაქვს, იმიტომ რომ მათი ენერგიაა სუფთა და თავისუფალი.

ოღონდ ორი ხელის თითებზე ჩამოითვლებიან....