კიარადა
შუაგულ რაჭაში
ორი დღე ყავა რომ მინდოდა ცხელი, ქაფქაფა და გემრიელი
და
ვიღაც მეფუტკრემ რომ შეგვიფარა და დიდი ბოდიშები გვიხადა, ყავის მეტი არაფერი მაქვსო
რა იცოდა
იმწუთას
ყველაზე გემრიელ რაჭულ მოგონებას რომ მჩუქნიდა,
და რაჭის ხსენებაზე
ათი ოცი ოცდახუთი წლის მერე
როგორ გამახსენდება
ყავის ჭიქა ხელში, შეშის ფარდული, აგუზგუზებული ღუმელი ზურგსუკან და წვიმით სავსე, მწვანე ბაღიდან შემომავალი ცინცხალი ჰაერი და წვიმის სურნელი.
მე მიყვარს საქართველო და ქართველები.
No comments:
Post a Comment