სადღაც იქ, წვერზე.

რაღაც საოცარი დღე იყო, ჯერ ღრუბელი, მერე საშინელი წვიმა, სეტყვა და ჭექა-ქუხილი, მერე ნისლები, ულამაზესი სანახაობა იყო, დგახარ ზემოთ გორის წვერზე, სუნთქავ ნაწვიმარ, ცინცხალ ჰაერს და ხედავ ორივე მხარეს "ხეობაში" როგორ დადიან ღრუბელ-ღრუბელ ნისლები, ნელ-ნელა ზემოთ ამოდიან და ბოლოს რძისფერ ნისლში ეხვევი. მერე ნისლი მიდის და კაშკაშა მზე გამოდის, ცაზე კიდევ თეთრი მთვარე და დაცვარული ბალახი

აი ასეთ დროს ვხვდები ხოლმე რომ ვცხოვრობ!

წვერის წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესია, არ ვიცი პირველად-არ ვიცი მერამდენედ, მაგრამ გუშინ თავისი პირდაპირი მოვალეობა პირნათლად შეასრულა: შეგვიფარა

წივწივამ დაგვიბარა დილით არც მეტი არც ნაკლები პირდაპირ თავისუფლებაზე, მერიასთან, (ხო, აქ უნდა აღვნიშნო, არ ვიცი წვიმის გამო-არ ვიცი იმის გამო რომ დილა იყო, ათ კარავზე მგონი 1 კაცი მოდიოდა. ერთი ბებო კიდევ თან კარავში იჯდა, თან მათხოვრობდა.)

დილას ძლივს ავწიე თავი, ნაწვიმარი იყო და კინაღამ ძილი შევიბრუნე, კიდე კარგი არ შევიბრუნე! გარეთ ისეთი ცინცხალი ჰაერი იყო მივხვდი დღეს რაღაც კარგი იქნებოდა.


ჰხოდა მივედით სადღაცამდე, არ ვიცი სადამდე,წყარო კი იყო იქვე, და ფეხით გავუყევით მინდორს, ყვითელი ბევრი ყვავილები იყო ზედ და მე და აივერსონი ისე დავდიოდით რომ ფეხს არ ვადგამდით, მერე წივწივასაც შევთავაზეთ და რას ამბობ, მაგას რო ვუყურო როგორღა ვივლიო, ლოლ ალაგ-ალაგ მზეც გამოვიდა და ურავაშა ჩამერთო, კურტკის წაღება დამავიწყდა და მციოდა და გავთბი.

მერე ოთხ ჯგუფად დავიყავით და კვერცხების ომი გავმართეთ, ჩვენ ჯგუფს ურჯულო ტუსიბრუები დავარქვით, ცოტა კვერცხები შემოვინახეთ და ყველაფერი რომ მორჩა შემონახული კვერცხები დავუშინეთ დაუცველ ხალხს ჰხო ამ სურათში მზაკვრულ გეგმებს ვალაგებთ მე ის ვარ თავიდან ფეხებამდე შეფუთული როა.

თან ისეთი კვერცხები იყო არ ტყდებოდა და ერთი ისე მწარედ მომხვდა და თან არ გატყდა, მერე ავიღე გავუქანე ვიღაცას. აუ თან სროლას რომ დავაპირებდი შევხედავდი მიზანს, ის თვალებში შემომხედავდა და ააარა, ამას ვერ ვესვრი და ამიტო მარტო "ზურგში მიპარვით" ვესროდი ვინც არ მხედავდა

მერე ასეთი გეგმა იყო, ეკლესიასთან უნდა მივსულიყავით და თოკით დავშვებულიყავით ძირს, მერე ბეთანია და სახლი. მააააგრამ უცებ ისეთმა წვიმამ მოსცხო, ნამდვილმა გაზაფხულის შხაპუნამ რომ იცის მხოლოდ, ჩამობნელდა, ჰაერი ნესტით გაიჟღინთა და ფერდობზე აფოფხებულები სასწრაფოდ დავეშვით ისევ ეკლესიაში, თავის შესაფარებლად. გარეთ კი ისეთი წვიმა მოდიოდა ნისლივით ჩანდა შიგნიდან, სეტყვამაც გამოურია და დაიგრუხუნა თან ორჯერ. ვჭამეთ ეკლესიაში, სანთლები დავანთეთ, გავშრით ცოტა, თან ისეთი პატარა ეკლესია იყო და შემთხვევით საკურთხეველზე ავხტი

წკლესიის ეზოში, წვიმის შემდეგ

როგორც საძროხე ქვაბს ოხშივარი...


ნისლი...

და მზე

და მთვარე!
პ.ს. (შივიდასჯერ ვკითხე ჩემს მეგობარს რატომ ჩანს დღისით მთვარე თქო, 700-ჯერვე ამისხნა და მაინც ვერ ვიმახსოვრებ, რა უნიჭო ვარ )


მნამ!

ჰხოდა მერე ვიცოცეთ!
რომ გაწვიმდა ნაწილმა თქვა ჩვენო არ გვინდაო, გვცივა გვსველაო, ნაწილი მიდიოდა და მე დავფრთხი სველი თოკის შემეშინდა, მაგრამ ბოლო-ბოლო ყოყმანის და "აუ არ მოვკვდები?" კითხვების მერე მეც წავედი. (ხო აი მეშინია ზოგადად სიმაღლეზე რამე არ მომივიდეს და მომკალი! ).

გაიცანით ეს არის ჩემი ერთგული მეგობარი გრიგლი :პარარაამ:

აი მაგ სახელურს რომ მოქაჩავ და ტრაკით "დაჯდები" დაშვებისას, თოკი მოძრაობს და ქვევით მიდიხარ, ხელს როგორც კი გაუშვებ ჩერდება. მოკლედ, გრიგლთან ერთად გულითაც რომ მოინდომო ვერ ჩამოვარდები. კიდევ არის რვიანი ანუ ვასმიორკა, იქ უკვე ხელის მოძრაობით აკონტროლებ ჩასვლა-გაჩერებას. ვასმიორკა ჯობია იმიტომ რომ უფრო სწრაფად და ხტუნვა-ხტუნვით ჩადიხარ, გრიგლით ნელა ხდება, ნუ თუ დამუღამებული გაქვს სწრაფადაც შეიძლება, მე ბოლოსკენ ვცადე, ნაკლებ დაქანებაზე და კაი იყო.
დაცვასაც გიკეთებენ, ეს არის თოკი ან რამე მსგავსი, რისი დანიშნულებაც ისაა, რომ თუ შენი გრიგლი ან ვასმიორკა მოკვტა ან გაფუჭდა ან რამე გაუკეთე და უკონტროლოდ ჩაფრინდი, მეორე თოკი იმ მთავარ თოკზე გამაგრებს და ვერსადაც ვერ გაფრინდები

აი ჩემი ჩამოფოფხების მცდელობაც,ასეთუისე წარმატებული.

თუ დააკვირდებით თბილისს დაინახავთ შორს თეთრად.

მმმწვანე ბალახები ბევრი-ბევრი.

აქ იყო ვასია : )))

ბეთანიაში ვეღარ წავედით დრო არ დაგვრჩა წვიმისდაგამო და წამოვედით უკანვე.

ჰხომდა მერე მოვედი სახლში გატალახებული-გაბონძღილი, შევვარდი აბაზანაში და იმდენი ვიბანავე იმდენი იმდენი

და მერე აი ზუსტად ესეთი ტიპი დავჯექი კომპთან

დათუ თქვენ ეს ყველაფერი წაიკითხეთ დიდი მედალი თქვენ

პ.ს. წივწივას დიდი მადლობა, მაგ ადამიანის გასვლები რომ მიყვარს ისე არაფერი მიყვარს

წვრილმანი აღნიშვნები

1. იქ ისეთი საყვარელი და ხუჭუჭა გოგო იყო ისეთი ისეთი ისეთი
   
2. სამახსოვრო ნივთად უცნაური ფორმის ნიჟარები წამოვიღე,ერთ ფერდობზე მივაგენი, ბეეევრი ლოკოკინები ცხოვრობდნენ და იმდენი ვეძებე რომ უპატრონო ვიპოვე ორი ცალი და წამოვაცუნცულე ეგენი და იები და გიაცინტის ველური ჯიში, ჰარი პოტერში გავახმობ
   
3. მიუხედავად იმისა რომ ეკლესიური არ ვარ ტრადიციული ქართული გაგებით, ძალიან მჯერა რომ ეკლესიისკენ და ეკლესიაში მიმავალ ადამიანს არაფერი არ დაემართება. მმმ, მგონი ეს ცრურწმენას უფრო გავს მარა მე ასე მწამს.