ექსკურსნახევარას ამბავი ანუ ყვაყვაჩოები

იყო და არა იყო რა, იყო ერთი მე, რომელსაც შუაღამის თორმეტზე მოუარა, სადმე ბლახებში მოუნდა და ექსკურსიაზე ჩაეწერა.
ბოლნისის მიმდებარე ტერიტორიებზე უნდა ენახა რამეები

• ხოდა, მაღვიძარამ რომ ვერ დარეკა დილით და ნინძასავით ლოგინიდან წამომხტარი ყავადაულევლად რომ მიასკდა შეკრების ადგილას და კინაღამ რომ დააგვიანდა, ეგ არაუშავს.
• მარშუტკაში რომ აუტანლად ცხელოდა, ეგეც არაუშავს.
• მეზობლები რომ ძალიან ყაყანებდნენ, ერთდროულად სამი პარტია, ჯანდაბას, ხალხია, ლაპარაკი უყვართ.

კიდევ კარგი, ნაცნობები მაინც იყვნენ, ნუ, 60% ხომ იყო.

დღისოთხად-ოთხი კაიფი იყო

1. სკამი ბოლნისის სიონის ეზოში და იმ სკამის ზემოთ დიდი თუთა და მე ვიწექი სკამზე და მდუმარებით ვკაიფობდი







2. წუღრუღაშენთან არსებული მაღლობი ბლახებით და თეთრი-ფერადი ყვავილოზავრებით









3. გვირილებიანი მინდორი რაღაცნაირსახელიან ეკლესიასთან, წყალს რომ უგავდა სახელი






4. ყაყაჩოებიანი მინდვრის დანახვით გამოწვეული ეიფორია, სიხარული, ხტუნვა, სუნთქვის შეკვრა.









და ვსო

მერე ვიგრძენი, რომ ყაყაჩოების მძაფრი სუნი მაინცადამაინც არ მსიამოვნებდა, ამტკივდა თავი (მეწვოდა ტოესწ), დამეწყო გულისრევის შეგრძნება და ერთადერთი, რაც მჭირდებოდა, იყო მარტო ყოფნა, თვალების დახუჭვა, არაჯანჯღარა ადგილი და რამე მჟავე, ამ შემთხვევაში ალუჩა. ხალხი ციხეზე ავიდა, მე დავჯექი ბალახზე, ცოტა მძღოლს ვეჭორავე, ცოტა გავისეირნე და მეტ-ნაკლებად კარგად ვიყავი, სანამ ისევც დავიძვრებოდით ადგილიდან

ზუსტად არ მახსოვს, რა ხდებოდა სანამ თბილისამდე ჩამოვიდოდი, რაღაც პერიოდი გავითიშე, მეძინა და თან არც მეძინა, ამან ცოტა მიშველა, ზანავი-ნუნისის გახსენება დავიწყე იანოსთან ერთად, მერე ისევ დავიძარით და ერთადერთი, რაც დარჩა, იყო ნატვრა, რამენაირად სახლამდე მიმეღწია და ყავა დამელია, ძლიერი, მუქი, ტკბილი... თან ფანჯრები დაგმანეს და საერთოდ გავაფრინე, ჰაერი მშველოდა ცოტა.

ჩამოვედით.. ამიგოს წყალობით სახლში ძალიან სწრაფად მივედი, მოვიდგი ყავა, ვიბანავე, ალუჩა ვჭამე და აზრზე მოვედი, თუმცა მეორე დღესაც გადმომყვა ცოტა...
ხოდა ასე

ჩემსავით რომ არ დაგემართოთ, ძალიან დიდხანს ნუ იკოტრიალებთ ხოლმე ყაყაჩოებში )))