ფესვწერა კიარადა მთები

კიარადა

ესეიგი წუხელ ვნახე კარავზე თუშეთში ცხენებითო თემა და შემომახსენდა რომ

• ბაბუაჩემი მთაში გაიყინა, პერევალზე, ჩაეძინა და ნამქერმა დაფარა, ნაბდით ჩამოასვენეს თურმე. ბავშვობაში პერევალი თოვლის ორმო მეგონა, მერე გავიგე უღელტეხილი ყოფილა.
• დედაჩემმა მთაში მოიტეხა ფეხი, ხატი ახსენა აუგად და სიპზე დაცურდა აგრევე. მოიტეხაც აღარ ერქვა, სერიოზული ოპერაციები და ვარჯისები დაჭირდა მერე ასამოზრავებლად, მუხლი დაეფშვნა რასაც ქვია.
• ნუ ხო კაი, ბიძაჩემი ჰაერში გახდა ცუდად მარა მაინც ხო მაღლა იყო.
• ბებიას და პატარაობისას ხურჯინში ჩასმული რო მიყავდათ მთაში, ჩამოვარდა და ფეხი მოიტეხა
• მეორე ბებია წკიპზე გადარჩა ცხენმა აითრია და თავი არახუნებია კლდეებზე (აბადოკმა გადაარჩინა)
• დანარჩენ ნათესავებსაც ექნებათ "ტკბილი" ისტორიები, უბრალოდ მე არ ვეკონტაქტები, მხოლოდ უახლოესი ნათესავების სიკვდილის მიზეზები ვიცი.

ოდა

რას მივეფხოტები ყველგან, დავეტიო სახლში

ნუ მეორე მხრივ თუშები რაჭაში ან კახეთში ხო არ ჩამოვადებონენ ამ ცხენებიდან და გაიყინებონენ ნამქერებში ჰხა?

და ყვეელაზე მაგარი და პრიკოლი, დედაჩემს და მის დეიდაშვილს წამოცდათ, როგორ დააჭენებდნენ ცხენებს და სოფელ-სოფელ დადიოდნენ უწვრილეს ბილიკებზე, ისე რომ ერთი ფეხი უფსკრულზე ქონდათ გადაკიდული. წამოცდათ რა, შემოახსენდათ და "ვაიმე ნეტა როგორ დავდიოდითო"

ჰმ, ეგენი მიშლიან აწი მე სადმე სიარულს?

პ.ს. ბებიაჩემის ძმამ მოაგროვა იქაური ლექსები, ხალხური, ერთია, დედა დასტირის ორ შვილს, მერე ბებიაჩემმა მომიყვა რა მოხდა.

ბებიაჩემის მოყოლილი საშინელი ისტორიები (1920-იან წლებშია დაბადებული)

1. მაშინ ტრანსპორტი სად იყო და ხურჯინში სვამდნენ ბავშვებს, ერთს იქეთ, მეორეს აქეთ, გასაწონასწორებლად რამეს ჩაუდებდნენ და ჰაიდა... მთის ცხენს შეგიძლია თვალდახუჭული ენდო, ჯერ ფლოქვით მოსინჯავს, სად ადგავს და მერეღა დეყრდნობა, (მე პირადად ოდესმე მთაში გაზრდილ ცხენზე თუ მოვხვდი, საკუთარ თავზე და გამცილებელზე მეტად ცხენს მივენდობი) ხოდა მეწყერი ჩამოწვა უცებ და გადაიჩეხა ეს ცხენი დედის თვალწინ, ბავშვებიანად.ორი ბიჭი ყავდათ სულ.
2. ამ ისტორიას თვითონ შეესწრო. მთაში მიდიოდნენ ბევრნი, ერთი ბავშვიანი ქალიც ერია, ღამე ცუდად გამხდარა ეს ბავსვი, სულ ტიროდა, გამუდმებით, მერე გაჩუმდაო და დილას ამ გოგოს კივილმა გააღვიძათ, ბავშვი გალურჯებული იყო, მკვდარი. სოფელში ვინღა დააბრუნებდა, ატარეს ეს ბავშვი მკვდარი და იქვე დაასაფლავეს, დასაფლავებაზე არ გმოჩენილა, ბებიაჩემი წასულა და მარანში მიაგნო, დამალული იყო და მონოტონურად ბუტბუტებდა ჩემი შვილი მოვკალიო. (არადა სავარაუდოდ რამე დაავადება ჭირდა და ვერ გაუძლო გზას)

ახლაც არ ვიცი რას მერჩოდა 7-8 წლის ბავშვს, მარა ისე მწარედ მახსოვს და მაშინ ისე ცხადად წარმოვიდგენდი ხოლმე როგორ ზის ის დედა ფარდულის კუთხეში და აქეთ-იქეთ ირწევა...

ნუ, მოეყოლა რამე ლამაზი და კარგი, არაა, მაინცადამაინც ეს საშინელი ისტორიები.

ან მე რას გერჩით ნეტა, რომ გიყვებით : ))